Cada 3 de febreiro o viño e os licores corren polas rúas de Benvibre. Non acado a comprender porqué un santo médico convida a tal bacanal. Será se cadra porque o alcool anestesia.
Mañá, hoxe, é o día grande (dende o mediodía ata que os riñóns, o fígado e o estómago aguanten) inda que levamos varios días erguendo a taza. Este ano o meu premio ó mellor furancho é para o de Chicha, xunto á Igrexa de Benvibre (Vigo). Comida e sidra da casa: lacón, zorza, xamón asado, chourizo e… biscoito con prezos ideais anticrise. Ah, se tes sorte, mesmo sopa con auga de cocido. Inimaxinable.
Chicha é desas mulleres curtidas polo tempo, pola historia e pola familia. Un sorriso de señora afeita a mandar na cociña e na casa, para quen nunca a porta debe estar pechada, para quen a festa manda. Mañá será o seu gran día aínda que o noso bandullo leva pensando nela dene hai tempo. Lémbrame á miña nai con esas verbas de dozura para os meniños, ese coida-los da casa por riba de todo aínda que ventee fóra e dentro. Gústame a visión que ten dos homes. “Sempre están cansos”, espeta co marido a dous metros. Que razón ten. Non hai nada máis que dicir contra a evidencia e a experiencia.
—
Sería pola sidra, sería polo licorcafé demos tres voltas ó ruedo entre risos e medios aplausos. Unha festa é unha festa mentras na cabeza resoan as gaitas, cunchas e tambores. Mágoa que o tempo sexa efémero e que mañá sexa outro día. Chicha forever.
Como na maior parte dos bos momentos da vida, non hai traza para a imaxe e a foto. Confiemos, pois na cabeza para a lembranza. Como souvenir, o recordo e unha chapa do porco-Che, a derradeira da tempada.
mar de lempicka 